Floor, Sterre en Marieke leren al jaren Spaans bij Taalhuis Amsterdam – Floors eerste cursus was zelfs al in 2015. Je zou ze met recht animales de costumbre kunnen noemen, aangezien ze hun lessen altijd op dinsdag om 19.00 uur hebben gehad, met Alberto als docent. Maar de bijnaam die deze C1-groep zelf hanteert is las empollonas, ‘nerds’ in het Spaans. Want ze mogen dan heel wat afkletsen tijdens de les, maar ze stellen ondertussen ook de moeilijkste grammaticale vragen.

Na een van hun lessen zaten we nog even na met dit drietal en Alberto. Ze vertellen hun leukste herinneringen, hoe het is om Spaans bij Taalhuis Amsterdam te leren en hoe ze een hechte grupo de amigas zijn geworden.

Waarom begonnen jullie destijds met Spaans leren?
Floor: Mijn partner en ik waren samen met een ander stel op vakantie in Zuid-Amerika, en zij spraken vloeiend Spaans. Toen maakten wij de afspraak dat als we er nog een keer heen zouden gaan, minstens één van ons het net zo goed zou moeten spreken. Toen we een flinke tijd later een ticket naar Argentinië hadden geboekt, zei mijn partner: weet je nog wat we hadden afgesproken? We schreven ons in voor een zomercursus van vijf weken, en daarna ging ik door bij Taalhuis. De nicht van mijn partner volgde toen ook al een cursus bij Alberto.
Marieke: Na de middelbare school ging ik een half jaar naar Granada, en daarna had ik ook wat lessen aan de universiteit in Nederland. Maar na mijn studie was er al snel een hoop vervaagd, en dat vond ik jammer. Ik kwam bij Taalhuis terecht via een vriendin, toevallig dezelfde nicht van de partner van Floor. Dat was enorm toevallig. Net zoals dat onze moeders uit hetzelfde Brabantse dorp komen, haha.
Sterre: Ik ging na de middelbare school naar Salamanca, en jaren later leek het me leuk om het weer op te pakken. Mijn partner is ook half-Spaans, en zijn oma spreekt helemaal niks anders. Ik wilde wel iets meer kunnen zeggen dan: ehm, gracias! Nu skypen we weleens samen, en ik hoef maar één woord in het Spaans te zeggen of ze is al helemaal enthousiast.

Wat vinden jullie er leuk aan om Spaans te leren in deze groep?
Sterre: Het is heel relaxed, er is geen druk. Maar we nemen het wel heel serieus, we heten niet zomaar de empollonas.
Alberto: Nos reímos mucho, pero a la vez, hay trabajo. Y por eso son las empollonas.
Floor: Na een tijdje ken je elkaar wat beter, dat helpt natuurlijk wel. De meeste cursisten blijven wel minstens een paar cursussen hangen. We hebben ook hetzelfde ritme en dezelfde doelen: we hoeven niet per se op stel en sprong Spaans te leren omdat we in het buitenland gaan wonen, maar willen het gewoon op een ontspannen manier doen – maar inderdaad ook wel weer serieus.
Sterre: We praten altijd veel in de les. Vandaag duurde het vijftien à dertig minuten voordat Alberto eindelijk kon beginnen, haha.
Floor: En we spelen altijd veel spelletjes. In de zomercursus speelden we bijvoorbeeld bingo om de getallen te leren, veel leuker dan wanneer je ze gewoon uit je hoofd moet stampen. En weet je nog dat we moesten omkleden en naar de andere kamer gingen?
Sterre: Ja! We maakten een schilderij-achtige situatie, maakten een foto en gingen daarna naar een andere ruimte. Ondertussen werden er wat details veranderd, en moesten we raden welke – zoals dat er ineens een bril ontbrak.
Marieke: Ondertussen waren we eigenlijk grammatica aan het toepassen.
Sterre: En we hebben Scrabble gespeeld, geheugenspelletjes, Kahoot…

Wat zijn de grootste veranderingen die jullie in al die tijd bij Taalhuis hebben gezien?
Sterre: Het is groter geworden, denk ik.
Floor: Misschien komt dat ook doordat we de eerste lessen op die locatie hadden waar maar één groep past [Sint Nicolaasstraat 59]. De groepjes zijn verder nog steeds wel klein.
Sterre: We hadden één keer zeven à acht mensen, maar dat was wel het maximum.
Floor: We hebben altijd Alberto gehad, altijd op dezelfde tijd op dinsdag. We zijn gewoontedieren. Animales de costumbre.
Sterre: Ik weet niet of ik door zou gaan als deze groep uit elkaar zou gaan, of als Alberto zou stoppen.
Marieke: Ik ook. Soms heb je het ook druk en denk je: waar haal ik de energie vandaag om nu nog anderhalf uur gefocust te blijven? Maar dan sleep je jezelf erdoorheen en loop je het lokaal uit met veel meer energie. Dat is heel waardevol. We leren veel, maar het is ook gewoon heel gezellig.

Hebben jullie, als ervaren Taalhuis-cursisten, nog tips voor mensen die net begonnen zijn met een taalcursus?
Marieke: Spaanse series kijken!
Sterre: Met Spaanse ondertiteling.
Floor: Ja, dat is een belangrijk detail. Maar als ik een bepaald woord niet ken spoel ik ook weleens terug, en dan bekijk ik het ook even in het Nederlands.
Marieke: Echt? Zoveel moeite!
Iedereen: Empollonas!
Sterre: Maar soms wil je ook wel gewoon weten wat iets betekent, vooral bij woorden die je vaak hoort.
Alberto: Zoals pinche.
Floor: Kijk een keer Narcos Mexico en je snapt het meteen. Ze zeggen voortdurend pinche.
Marieke: Alberto, vervoegt pinche eigenlijk? Heeft het een mannelijke en vrouwelijke vorm?
Alberto: Nee, maar in het meervoud moet je wel een S toevoegen: los pinches perros.
Floor: Goed om te weten!
Sterre: En we lezen ook altijd boeken. Zoals Cuentos de Eva Luna van Isabel Allende, en ¿Qué me quieres, amor? van Manuel Rivas. Nu lezen we het boek van Alberto’s vader. Dat is nog niet gepubliceerd, dus we zijn het eigenlijk aan het proeflezen. Zijn vader is ook weleens langs geweest in de les, hij was erg trots op zijn zoon.

Jullie zijn al een tijdje samen. Zien jullie elkaar ook vaak buiten het klaslokaal?
Sterre: Jazeker. We hebben een keer les gehad op een boot, in het park, en op straat gepicknickt. En ze zijn op mijn verjaardag geweest.
Marieke: We zijn ook een keer naar het Spaanse Filmfestival geweest, en natuurlijk naar de intercambio’s. Mis ik nog iets?
Alberto: Wat dacht je van het café?
Sterre: Zelfs een café in Medellín! Toen ik een keer in Colombia was, was Alberto daar toevallig ook, dus dronken we samen een biertje. Heel gezellig. Maar inderdaad, ik zie jullie vaker dan sommige vrienden. Sommige ándere vrienden, bedoel ik natuurlijk.
Floor: We weten best veel van elkaar. En van Alberto, haha.
Alberto: Na al die jaren voelt het meer als een grupo de amigas. In het algemeen zitten er in de boeken die we gebruiken ook wel veel opdrachten waarbij je iets over jezelf moet vertellen, en ik vind niet dat je dat van cursisten kunt vragen zonder zelf het goede voorbeeld te geven.

Het gaat er ook om dat je een veilige omgeving hebt waarin je niet bang bent om fouten te maken, toch?
Sterre: Ja, je moet wel fouten durven te maken. Zoals toen Marieke sin ropa zei, weten jullie nog?
Marieke: Ik had een keer in de les verteld dat ik in het weekend was gaan boulderen, en dat het een soort klimmen is, maar dan zonder touw. Dus ik zei: sin ropa. Maar ropa betekent eigenlijk kleren, dus daar moest iedereen nogal om lachen.
Floor: Iedereen vroeg: ¿Sí, sin ropa? En jij bleef maar volhouden: ¡Sí, sin ropa! Haha.
Sterre: Hoe vaak moet Alberto wel niet hebben gelachen om wat wij zeggen.
Marieke: Nu weet ik dat touw cuerda is. Ik zal het nooit meer vergeten.
Floor: Zo gaat dat dus meestal, anderhalf uur lang.
Sterre: Het is eigenlijk alsof de les iets langer doorloopt.

Jullie doen nu C1.2. Wat zijn jullie plannen voor hierna?
Floor: DELE, natuurlijk!
Marieke: Ja, is dat het plan?
Sterre: Voor mij niet echt eigenlijk.
Floor: Nee.
Marieke: Ik hoef nu eigenlijk ook geen DELE-examens te doen, ik wil het liefst doorgaan met wat we nu doen.
Sterre: Ja, maar wat inderdaad? Gewoon maar weer bij A1 beginnen?
Alberto: We kunnen er altijd een conversatiecursus van maken. Of een clase de juegos.
Sterre: Voordat wij er waren was er bij Taalhuis helemaal geen C-niveau voor Spaans. We hebben het dus eigenlijk zelf gecreëerd.
Floor: Alsof je bij een videogame een nieuw level behaalt.
Marieke: We hebben alle eindbazen verslagen.

*Las empollonas hebben eigenlijk ook nog een vierde lid (Renske), maar zij volgt momenteel geen cursus.

Interview door docent Nederlands Yoran.